Ik ben getogen in Zandvoort, vlak bij de duinen. Als kleine jongen liep ik daar vaak over hazenpaadjes, klom in bomen en bouwde hutten. Een van mijn vroege herinneringen is dat ik op een zomerse dag de duinen in loop, het zand zindert al een beetje, de sprinkhanen tjirpen en de veldleeuwerik zingt zijn melancholieke liedje hoog in de lucht. Ik wist toen nog niet dat ik in een heel bijzonder en ecologisch rijk gebied liep, ik kende de veldleeuwerik nog niet eens bij naam, maar ik voelde me zeer verbonden met de plek op dat moment, maar eigenlijk met de hele wereld. Alles was even goed zo als het was. Het voelde heel bijzonder en toch ook weer heel gewoon, want ik was daar nu eenmaal als klein onwetend jongetje; pas terugdenkend realiseer ik me dat dit soort momenten niet zo heel vaak in je leven voorkomen en dat het de natuur is die dit voor elkaar krijgt.
Weemoed en hoop
Een tijdje geleden werd ik door een student geïnterviewd over natuurbeleving en hoe belangrijk biodiversiteit voor mij persoonlijk is. Tijdens
